Indonesië 2022, de eerste dagen. Het wordt een ander reisje dan wanneer ik normaal met Ronald ga jureren. We vertrekken gezellig samen in dit geval vanaf Schiphol naar Doha (Qatar) en daar scheiden onze wegen tijdelijk. Ronald vliegt dan door naar Tokyo en ik naar Jakarta. Ronald “moet” zich melden voor ZNA plichten waar ik meteen door ga naar de APKI. De Indonesische variant van de ZNA om het maar simpel te houden.
Het begon sowieso al lekker rommelig want de vlucht die we in eerste instantie geboekt hadden vanaf Brussel naar Doha werd 2 dagen voor vertrek geannuleerd. Ik zal jullie het geneuzel besparen maar uiteindelijk heb ik mijn vluchten vanaf Brussel maar helemaal geannuleerd en een nieuwe boeking gedaan vanaf Schiphol, omdat ik anders te laat in Jakarta aan zou komen.
Slapen is zonde
Na een kort, zeg maar hèèl kort, nachtje zit ik inmiddels alweer in het vliegtuig. Gisteravond geland op Soekharno International Airport waar alles verbazingwekkend soepeltjes verliep. We landden een minuut of tien te laat maar dat was dan ook het enige minpuntje. Het was een stukje lopen naar de bagage band et cetera maar na zo’n lange vlucht is het alleen maar fijn om even de beentjes te strekken. Voor ik officieel het land in mocht moest ik eerst even bewijzen dat ik de beschikking had over de juiste papieren. Dus begon het met een COVID check. Op mijn vraag of ze de data op papier wilden of digitaal zeiden ze doe maar op papier. Ik overhandig een stapel A4tjes en zie vertwijfelde blikken… Na een zeer summiere check van pagina één krijg ik het stempel “valid”.
Dan is de volgende stop, de geldautomaat. Het zogeheten “on arrival visa” kan namelijk alleen met cash worden afgerekend. Dus ik pin een paar miljoen Roepiahs en ga op zoek naar de rij bij het visa loket. Alleen die rij, was er niet. Dus tik ik 500.000 IDR af in ruil voor een betaal bewijsje. Met dat betaal bewijsje loop ik, met een hoog Asterix en Obelix gevoel, naar loket 2 waar ik het daadwerkelijke visum krijg. (ken uw klassiekers) Het uiteindelijke visum is een fraaie sticker in mijn paspoort dat ondanks Corona toch al aardig vol begint te raken.
Van loket A naar B et cetera
Op naar het volgende loket, de immigratie ook daar blijkt geen rij te staan. Er staat 3 man te wachten die blij zijn dat ze mijn paspoort mogen checken en daarmee iets te doen krijgen. Na deze laatste formaliteit ga ik op zoek naar de bagageband. Ik had dankzij de wonderen der moderne techniek al gezien dat mijn koffer er ook was, leuk hebbedingetje zo’n AirTag. De koffer van de band geplukt, vriendelijk geknikt naar de douanier en hopssss mijn voeten staan weer eens op Indonesische bodem.
Ik had het telefoonnummer van de chauffeur al gekregen via whatsapp en wist dankzij locatie “doorsturen” waar hij stond te wachten. Ik sein het thuisfront in dat ik veilig geland ben, waar ik uithang en stap de auto in die me naar mijn hotel brengt. Vanaf het moment van landen tot en met het inchecken in het hotel kostte me nog geen anderhalf uur, dat heb ik wel eens slechter mee gemaakt. In het hotel scoor ik een paar lokale biertjes en ga ik naar mijn kamer. Ik landde om 21.20 uur en inmiddels is het 23.15 geworden en zit ik met een biertje op mijn hotelkamer, life is good!
Met Batik Air naar Banyuwangi
Ik zet de wekker op 3.55 uur want om 4.30 word ik opgehaald door Reynaldo, de vice voorzitter van de APKI, om naar Banyuwangi te vliegen. Zo rond half 1 zet ik Netflix uit en doe mijn ogen dicht.
Alles is goed gegaan. Ook het op tijd wakker worden en de transfer terug naar het vliegveld want ik tik dit in de Airbus A320 van Batik Air. Op naar Banyuwangi dat ligt zo goed als tegen Bali aan helemaal aan de andere kant van West Java. Op het vliegveld heb ik al kennis gemaakt met een collega jurylid dus inmiddels zijn we inmiddels al met zijn drieën.
De binnenlandse vlucht was helemaal een makkie half zes inchecken. En om zes uur de lucht in, een uur en drie kwartier vliegen en hops, we zijn in Banyuwangi. Een heel klein vliegveldje maar dat heeft zijn charmes, binnen een paar minuten hebben we de koffers en gaan we op zoek naar de chauffeur. Het blijken er twee te zijn de voorzitter van het Banyuwangi is zo vereerd met mijn komst dat hij vrij genomen heeft en we gaan even gezellig samen ontbijten en zijn vissen bekijken. (Die overigens niet meedoen in de show)
Dit deel van Indonesië is nogal Islamitisch, eigenlijk is heel Indonesië dat, dus is de vrijdag een heilige dag en gaan er om 12 uur een aantal uit ons gezelschap naar de moskee.
Ik was al gewaarschuwd dat we vandaag ZES keer zouden eten de dag is nog lang niet om maar ik heb al wel VIJF maaltijden op. De ene nog lekkerder dan de andere. In elk restaurant verschijnt spontaan een lid van de lokale koi club die even kennis wil maken. Bij het één na laatste restaurant, een luxe resort, kwam toen we klaar waren de eigenaar nog even een praatje maken en hij besloot om ons op nog een extra gang te trakteren. Het is hier nu al zwaar afzien.😃
De chocolade fabriek maar dan zonder Sjakie
Hierna reden we door een heerlijk Indonesisch landschap naar een chocolade fabriek waarbij onder andere ook een amfitheater gebouwd was. Een aparte combinatie die wel heel sfeervol was. Vervolgens reden we langs een oud, door Nederlanders gebouwd, stationnetje waar helaas een nieuw dak op lag naar een beroemd “restaurant” uit deze streek. Dit straat restaurant bleek vooral beroemd te zijn vanwege rundvlees en gehakt balletjes soep, eigenlijk was het meer bouillon maar daardoor niet minder lekker.
Life sucks and then you die
Tijdens het eten vlogen er aparte insecten rond een soort dikke langpootmuggen. Navraag leerde dat deze beestjes alleen tijdens regen tevoorschijn komen en maar 1 dag leven… tenzij je pech hebt zoals deze die het eind van de dag niet haalde.
Na deze maaltijd rijden we richting het hotel en het diner met de vrijwilligers en overige juryleden. We doen alvast een korte jury meeting waarin de regels besproken worden en daarna rijden we terug naar het hotel en zoek ik mijn kamer op.
Morgen gaan we jureren, dan begint het pas echt
