Het “vredesmonument” in Hiroshima, de Genbaku (Atoombom) koepel oftwel remembrance dome

Op 6 augustus 1945 werpt een B29 bommenwerper met als “bijnaam” Enola Gay de eerste atoombom af in de geschiedenis van de oorlogvoering. De bom kreeg de ironische benaming “Little Boy” mee, een kleine jongen met enorm grote gevolgen. De bom ontploft ongeveer 600 meter boven Hiroshima.

Deze actie geeft eens te meer weer hoe vernielzuchtig en destructief de mensheid is. De toenmalige president van de Verenigde Staten, Harry S. Truman, wist heel goed dat het grootste gedeelte van de door deze bom gemaakte slachtoffers burgers waren en eigenlijk totaal geen partij in deze oorlog. Deze eerste atoombom ontplofte ongeveer op 600 meter hoogte boven Hiroshima om kwart over acht ’s ochtends op 6 augustus 1945. Naar schatting 140.000 mensen kwamen hierdoor om. Een groot deel van de 320.000 inwoners van de stad zo’n 80.000 komt direct om.

Een post apocalyptisch landschap ontstaat

De alles verzengende hitte steekt binnen een straal van meer dan een kilometer mensen, dieren en gebouwen in brand. Iedereen die zich binnen een afstand van drie kilometer bevindt loopt ernstige brandwonden op. Ongeveer 70% van de stad Hiroshima wordt in puin gelegd, verbazingwekkend genoeg blijft er één gebouw gespaard. De Hiroshima Prefecturele Industriële Promotie Zaal. Dit gebouw staat op slechts ongeveer 150 meter afstand van waar de bom detoneerde. Het gebouw werd bewust niet afgebroken of gerestaureerd maar alleen waar nodig versevgd om het op die manier te behouden in de staat waarin het zich na de ontploffing bevond.

Het wordt momenteel de Genbaku (Atoombom) koepel genoemd en staat symbool voor o.a. de wederopbouw van de stad. Het is een grimmig, imposant symbool dat de hoop “uitspreekt” voor wereldvrede en het einde van alle kernwapens.

Opdat wij nooit vergeten

Er zijn vele discussies geweest of het gebouw wel of niet behouden moest worden. Tegenstanders wilden niet dat de bevolking (van Hiroshima) dagelijks geconfronteerd mocht worden met deze vreselijke herinneringen. Deze discussie duurde tot er uiteindelijk in de zestiger jaren zestig werd besloten om het gebouw te behouden. Sindsdien is het uitgegroeid tot een meer dan indrukwekkende gedenkplaats.

In het park om het gebouw vind je vele monumenten en het museum dat alle slachtoffers van de atoombom “Little Boy” herdenkt. Sinds 1996 staat het gebouw op de Unesco Werelderfgoedlijst.
Vanaf het moment dat je het park in loopt voel je de geschiedenis en de verschrikking op je neer dalen. Het is er ondanks de drukte stil, heel stil. Overdag lopen er grote groepen Japanse schoolkinderen voor hun (verplichte) excursies. Ook zij zijn stil.

We kijken naar de toekomst met respect voor het verleden

Japanners die je spreekt zijn vreemdsoortig genoeg niet allemaal boos op de Amerikanen. Sommigen hebben het vermogen tot relativeren tot een “kunst” verheven. Zij zeggen: “Weliswaar heeft deze verschrikking vele levens gekost, maar hij stopte wel de oorlog. Misschien heeft het daardoor nog wel veel meer levens gespaard”.

Best apart als je dat bedenkt…

Bron zwart-wit foto: Hiroshima Peace Memorial Museum