Jureren op een koi show blijkt topsport!

Onverwachtse verrassing ingelast Belgisch Trainee Kamp!
Jureren blijkt topsport! Elf kilometer lopen om de prijswinnaars te bepalen…

Eigenlijk begon het weekend van de Belgische Koi Show zoals gepland. Ik pikte Ronald op vrijdagavond op en we reden naar Genk waar onze hotelkamer op ons wachtte. Dankzij wat haperingen in de TomTom moest de kamer een half uurtje langer wachten dan gepland maar uiteindelijk kwamen aan in het hotel dat we nog kenden van vorig jaar. Na ingechecked te hebben en gezwaaid naar de reeds aanwezige bestuurlijke “koigekken” deponeerden we onze bagage op de  de kamer en begaven we ons richting de hotelbar. Na een paar pintjes sloot deze en gingen Ronald en ik nog even de stad in voor onze jaarlijkse Döner. Het was even vechten maar uiteindelijk wisten wij deze overheerlijke maar niet geringe nachtelijke maaltijd binnen te krijgen en liepen we terug richting het hotel. Onderweg kwamen we nog een gezellig klinkend café tegen dus in het kader van de internationale verbroedering namen we ook daar nog een pintje en we zochten ons bed op.

Na een prima ontbijtje meldden we ons op het showterrein waar Ronald zou gaan jureren en ik een artikeltje zou schrijven en nog wat zaken regelen met de aanwezige handelaren om het Holland Koi Show Doeplein 2.0 verder vorm te geven. Ronald kwam echter na een paar minuten middenterrein mij weer opzoeken met de melding dat er een trainee te weinig was en of ik mee wilde jureren.

Of ik dat wilde?? Ja hè hè… uiteraard!

Men zegt dat domme vragen niet bestaan maar deze kwam toch echt in de buurt. Ik zocht Dirk de Witte, “de showbaas”, op en zei dat ik me vereerd voelde en de uitdaging graag aannam. Dirk zei dat ik dan echter wel de juiste protocollen diende te volgen en mijn kledingstijl moest aanpassen. Hij vond de promotionele Holland Koi Show polo die ik droeg fraai maar daarin jureren was geen optie. Jureren doe je in colbert, met overhemd en stropdas. Gelukkig had Ronald een reserve stropdas en overhemd in het hotel en ik een colbert in de auto dus dat viel op te lossen. Ik imiteerde Max Verstappen even en na 30 minuten stond ik klaar om mee te jureren. De keuze voor de Grand Champion was toen ik terug kwam net gemaakt. Uiteraard vond ik het jammer dat ik dit gemist had maar een trainee mag hierbij officieel toch niet stemmen dus op het resultaat had mijn keuze geen invloed uitgeoefend. Overigens was de Grand Champion ook in mijn ogen de terechte winnaar dus zelfs al had ik mogen stemmen dan had het nog niets uitgemaakt.

Ik werd ingedeeld bij het team van Piet, Joop en de Franse Antoine. En we mochten beginnen met size acht. Gezien de kwaliteit die er rond zwom was dit geen straf! Met de Kawari Mujimono waren we snel klaar. Hierin was maar één koi aanwezig, deze was goed gezond en dus kreeg hij een eerste prijs. Overigens lijkt dit vanzelfsprekend maar wanneer er slechts één koi in een variëteit zwemt wil dit niet altijd zeggen dat hij automatisch een eerste prijs krijgt. Wanneer het een bedroevend slechte kwaliteit koi is kan hij een tweede prijs krijgen. Maar dat was hier niet het geval. Ook bij Koromo Goshiki was het snel bekeken, ook maar één deelnemer. Net als bij beide KinGinRin klassen.

Bij de Hikari Mujimono zwommen twee Yamabuki waarvan de ene met vin en schubben boven de andere uitstak dus ook hier weinig ruimte voor twijfel. Door naar de Showa, twee fraaie vissen maar ook hier was de besluitvorming direct unaniem. De Sanke waren aanzienlijk moeilijker, twee stuks die vrij dicht bij elkaar lagen dus werd het na het bepalen van alle pluspunten toch kijken naar minpuntjes voor zover aanwezig. De ene Sanke had wat secundair hi bij de staartvin en een fractie minder elegante body, de tweede had een wat betere huidkwaliteit en werd na enige discussie vanwege een fractie minder sterk hi bij zijn rugvin toch tot als winnaar gekozen.

Size acht, de Koningsklasse

Tenslotte in size acht de koningsklasse, de Kohaku. Dit werd een pittige klus; er waren drie zeer fraaie exemplaren over, er zaten er vier in de show maar de Grand Champion wordt standaard uitgesloten van verdere prijzen. Ik zag de Kohaku in vat 46 en was er direct klaar mee, deze had een flinke beschadiging in de staart die meteen mijn aandacht trok en voor mij bepaalde dat deze nooit een prijs kon pakken. Dus werd mijn keuze gemaakt uit de dames in vat 2 en vat 49. Ook dit was voor mij niet moeilijk, de keuze viel op de Kohaku in vat 49. Tot mijn verbazing hadden de drie juryleden uit mijn team de Kohaku met beschadigde staart als nummer twee gekozen. Dit vergde enige uitleg… Joop legde mij uit dat tijdens het benchen vastgesteld was dat het hier transportschade betrof en dat deze plek genegeerd diende te worden. Omdat ik er tijdens het jureren van de Grand Champion nog niet was had ik dit even gemist.

Terug naar het vat en opnieuw jureren. Ik kan jullie verzekeren dat het al moeilijk is om als jurylid je persoonlijke smaak uit te schakelen, des te moeilijker is het nog om een wond compleet te moeten negeren. Maar eerlijk is eerlijk, als de Kohaku de wond niet zou hebben gehad was hij beter dan de de door mij eerder gekozen Kohaku. Dus mijn keuze bijgesteld en size acht zat er op!

In size zes, de volgende size die wij mochten doen, zaten ongeveer 50 koi. Deze kan ik natuurlijk niet allemaal bespreken want dan zou heel deze uitgave volstaan met mijn geratel en dat is natuurlijk niet de bedoeling. In deze size vielen een paar koi op, een schitterende Showa die ik eigenlijk al meteen in mijn hoofd bombardeerde tot best in size, een aantal sneeuwwitte Kohaku en een hele fraaie Kumonryu die dan ook de N.V.N. friendship award kreeg vanwege het sentiment en de overeenkomst met onze logo-koi. De meeste discussies hadden we over de Ginrin koi, het bleek voor een niet nader te noemen jurylid lastig om het ginrin boven de overige criteria te stellen.

Tijd voor een welverdiende lunch!

Gelukkig werden wij verwend gezien onze voorkeurspositie. De overige bezoekers hadden gezien de rij voor “het frietkot” minder geluk. Ronald heeft me tijdens de lunch wel even bijgepraat over de Grand Champion selectie. Over het kiezen van de Grand Champion vertelde hij het volgende: Zoals jullie zullen begrijpen begint het jureren met het bepalen welke koi de Grand Champion wordt. Alle juryleden lopen langs de vaten en maken aantekeningen over de kanshebbende koi. Daarna komen zij samen en vraagt Louis, het hoofdjurylid, aan de overige juryleden welke kandidaten zij gezien hebben. Elk jurylid nomineert twee koi waarna Louis, als hoofdjurylid, inventariseert en vaststelt dat de (uiteindelijke) Grand Champion het eigenlijk al direct geworden is, want deze werd het meest genoemd. Althans dat zou je bijna denken.

Zo simpel is het echter niet natuurlijk, want het is van belang welke koi het meest op positie één gekozen is. Dus werd hier tegen geageerd want als zes juryleden koi A de Grand Champion vinden en het zevende jurylid koi B en alle zeven zouden koi C als Supreme noemen dan zou koi C volgens deze stemming de Grand Champion worden, iets dat eigenlijk niemand wilde. Dus vraagt Louis nu expliciet wie er de Kohaku, die later van Floors Koishop zou blijken te zijn, op de eerste plaats heeft staan. Dat blijkt bij maar liefst vijf juryleden te zijn. Dus een duidelijke meerderheid van stemmen. Als Supreme wordt de 99(!) centimeter grote Kohaku van Koifarm ND gekozen. Een enorm grote koi met een reusachtige body. De huidkwaliteit van de Grand Champion is echter beduidend beter dus die is de terechte winnaar. Evengoed niet verkeerd voor Nico want Supreme Champion is uiteraard ook een heel eerbare prijs.

Na de lunch verder met size twee… In deze size waren ongeveer 75 koi verspreid over het gehele show terrein. Bedenk hierbij dat je niet altijd, of bij deze kleine rakkers eigenlijk altijd niet, direct de beste twee koi er uit pikt dus je kunt je voor stellen dat we aardig wat moesten lopen. Ook over deze uitkomst wisten we echter zo goed als elke keer, soms met wat discussie en educatie, unaniem te beslissen. Na dit alles moesten we nog de best in sizes en varieties doen. Deze gingen niet per team maar met alle drie de teams. Hierin hebben de trainees weer geen stemrecht maar het is uiteraard wel zaak om mee te jureren om voor jezelf te zien of je de juiste keuzes maakt. Daar waar dit niet zo is kun je aan de teamleiders vragen om uitleg en zo weer bijleren. Dit levert mooie discussies op en vaak verhelderende standpunten.

In totaal ruim elf kilometer gelopen tijdens het jureren

Ik keek voor de grap na het jureren op de in mijn telefoon standaard ingeschakelde stappenteller en zag tot mijn verbazing dat ik ruim elf kilometer gelopen had. Ik bedoel maar, jureren is dus behalve geestelijke inspanning ook nog eens lichamelijk een flinke belasting. Na het jureren hadden we nog een kleine anderhalf uur over tot de feestavond zou beginnen. Deze anderhalf uur brachten we door bij Fred en Bennie in de stand. Onder het genot van sterke verhalen en een drankje vloog de tijd om, net zoals de feestavond. Op zondag hadden we als jury behalve de prijsuitreiking geen officiële taken dus kon ik mijn Doeplein 2.0 contacten aanhalen en zocht ik Floor en Mireille van Floor’s Koishop op om wat details op te vragen over de meer dan terechte Grand Champion die zij ingezet hadden.

De Grand Champion is op de shows een oude bekende. Velen zullen haar kennen maar Floor was niet te beroerd, wat logisch is, om haar staat van dienst even op te sommen. Ga er maar even voor zitten… Deze dame werd onder andere vijf keer een Mature Champion, twee keer Supreme Champion en maar liefst drie keer werd zij Grand Champion!! De “kleinere” prijzen zoals first in size, best in size en best in variety laten we maar buiten beschouwing. De nog altijd schitterden Kohaku is inmiddels 79 centimeter. Zij werd niet als Grand Champion gekocht maar dat is niet een “filosofie” waar Mireille en Floor achter kunnen staan. Zij zien de uitdaging in relatief klein kopen en zelf op laten groeien. In dit geval is dit prima gelukt. De koi werd in 2010 op vierjarige leeftijd aangeschaft bij Sakai Fish Farm en was toen 72 centimeter. In de afgelopen vier jaar werd er niet heel veel gepakt in centimers maar wel in huidkwaliteit en behoud van intenisteit en kleur. Iets wat in de ogen van Floor het meest belangrijk is. Het is ook nog eens een ongelofelijk relaxte koi wat het mee “sjouwen” naar shows natuurlijk makkelijker lijkt te maken.

Na dit gesprek moest ik me bijna nog haasten om op tijd strak in het pak op het podium te zitten voor de prijsuitreiking. Het blijft toch wel weer apart om dan weer eens aan de andere kant te zitten tijdens zo’n ceremonie. Na het overhandigen der prijzen en het afscheid nemen van oude en nieuwe vrienden werd het tijd om de auto op te zoeken en huiswaarts te keren. Even een paar weken geen shows, maar alleen voorbereidingen en eens kijken wat de komende Holland Koi Show ons gaat brengen. Ook dit koiweekend is weer om gevlogen.

Auteur:
Ruud Besems
Foto’s:
René Gerritzen,
Ruud Besems